نوع مقاله : پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2 دانشیار دانشکده علوم زمین،گروه جغرافیای انسانی و آمایش، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
3 استاد دانشکده علوم زمین، گروه جغرافیای طبیعی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
4 دانشیار گروه جغرافیا، دانشکده فرماندهی و ستاد، دانشگاه جامع علوم انتظامی امین، تهران، ایران
چکیده
گردشگری رویکردی است که می تواند مناطق روستایی با اقلیم های مختلف را توسعه دهد. نواحی روستایی نیمه خشک نمونه بارزی از مناطقی محسوب می شوند که منابع توریسمی خاص خود را دارند. بنابراین بررسی وضعیت شاخص های گردشگری اینگونه روستاها و همچنین تحلیل موانع و ظرفیت های پیش رو از مهمترین اقدامات در حوزه شناخت و برنامه ریزی مطلوب است. در این پژوهش این هدف در نواحی روستایی شهرستان آباده مورد تاکید بوده است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر گردآوری داده ها از طریق پیمایش است. جامعه آماری تحقیق را ساکنان روستایی تشکیل داده که با توجه به محدودیت های تحقیق، بر اساس فرمول کوکران 372 نفر به عنوان حجم نمونه تعیین شد.. روایی پرسش نامه از طریق نخبگان تایید و پایایی نیز با تکمیل 30 پرسش نامه و محاسبه نتایج از طریق ضریب کرونباخ بیشتر از 70/0 تایید شد. نتیجه نشان داد وضعیت شاخص های گردشگری روستایی در سطح کمتر از 05/0 و با میانگین 199/3 متوسط ارزیابی شده است. بهترین وضعیت مربوط به دو شاخص مهمان نوازی روستاییان(879/3) و هزینه اقامت و بازدید در روستا(847/3) بوده است. همچنین نتیجه آزمون فریدمن نشان داد که مهمترین چالش ها در حوزه ضعف خدمات و زیرساخت های گردشگری با میانگین 91/9 و عدم حمایت دولت از تولیدات محلی-بومی روستا با میانگین 38/9 و مهمترین ظرفیت ها شامل جذب سرمایه گذاری از بخش خصوصی با میانگین 60/11 و موقعیت جغرافیایی مناسب روستاها با میانگین 86/10 بوده است. در مجموع تحلیل نتایج بیانگر آن است که رویکرد گردشگری می تواند در توسعه پایدار روستایی موثر باشد؛ چرا که ظرفیت ها و توانمندی های گردشگری می تواند به تنوع سازی اقتصاد نواحی روستایی نیمه خشک کمک نماید. پیشنهاد می شود با توجه به ظرفیت ها و منابع موجود، ضعف ها و چالش ها را کاهش داد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)
ارسال نظر در مورد این مقاله