نوع مقاله : علمی- پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار گروه جغرافیا، دانشکده علوم،دانشگاه آزاداسلامی، واحد اسلامشهر، تهران، ایران
2 دانشجویی دکتری تخصصی، گروه جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشگاه آزاداسلامی، واحد اسلامشهر، تهران، ایران
3 دانشیار گروه جغرافیا، دانشکده علوم،دانشگاه آزاداسلامی، واحد اسلامشهر، تهران، ایران
4 استادیار گروه جغرافیا، دانشکده علوم،دانشگاه آزاداسلامی، واحد اسلامشهر، تهران،ایران
چکیده
تاب‌آوری رویکردی مبتنی بر مانایی ثبات و برگشت پذیری ساختاری و عملکردی در برابر تهدیدات و مخاطرات است. بافت‌های فرسوده و قدیمی از جمله بافت فرسوده مرکزی شهر اهواز، به دلیل فرسودگی ابعاد کالبدی، اجتماعی و اقتصادی، بیش از سایر نقاط شهری در معرض آسیب‌پذیری ناشی از بحران‌ها و بلایای طبیعی قرار دارند. این آسیب‌پذیری نه تنها کیفیت زندگی ساکنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه بر توسعه پایدار شهری نیز تأثیر منفی می‌گذارد. در همین راستا هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تأثیر ابعاد تاب‌آوری شهری بر ارتقاء تاب‌آوری بافت فرسوده مرکزی شهر اهواز است. نمونه آماری پژوهش حاضر با استفاده از فرمول کوکران 384 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته اند. تحلیل داده‌ها از طریق تحلیل همبستگی و الگویابی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزارهای SPSS و Smart PLS انجام شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در ارتقاء تاب‌آوری بافت فرسوده اهواز، عوامل اقتصادی(با امتیاز 02/1) و کالبدی(با امتیاز 955/0) نقش محوری دارند و قوی‌ترین تأثیر را ایفا می‌کنند. این در حالی است که عوامل زیست‌محیطی (با امتیاز 558/0) با ضعف ساختاری و همپوشانی بالا، به عنوان حلقه‌های ضعیف‌تر در این زنجیره عمل می‌کنند. در نهایت یافته‌ها نشان می‌دهد که یک رویکرد صرفاً فیزیکی و اقتصادی برای نوسازی کافی نیست؛ بلکه دستیابی به تاب‌آوری پایدار نیازمند استراتژی جامعی است که به‌طور همزمان به تقویت انسجام اجتماعی و بهبود وضعیت محیط‌زیست نیز بپردازد. به عبارت دیگر، با وجود تفاوت در میزان تأثیر، مشارکت معنادار تمامی ابعاد برای دستیابی به ارتقای واقعی بافت فرسوده ضروری است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)
ارسال نظر در مورد این مقاله