نوع مقاله : علمی - پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران، دانشکده جغرافیا، تهران، ایران
2 استاد گروه جغرافیای انسانی و برنامه ریزی، دانشگاه تهران، دانشکده جغرافیا، تهران، ایران
3 دانشیار، گروه جغرافیای انسانی و برنامه‌ریزی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده
امروزه سکونتگاه‌های روستایی بخش مهمی از توسعه یک کشور را عهده‌دار می‌باشند که لازم است همانند نقاط شهری به آن‌ها نگریسته شود. این توجه ویژه مرهون عملکرد مطلوب سازمان‌ها و نهادهای دخیل و مرتبط با توسعه روستایی است که نتیجه آن به توسعه پایدار روستایی و توسعه منطقه‌ای – ملی می‌انجامد. ازاین‌رو، هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی شبکه همکاری دست‌اندرکاران توسعه روستایی استان قزوین می‌باشد. روش تحقیق ازنظر ماهیت، توصیفی – تحلیل و ازنظر هدف کاربردی است. برای گردآوری اطلاعات از روش مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده‌شده و جامعه آماری پژوهش را 36 سازمان و نهاد دخیل در امر توسعه روستایی استان تشکیل می‌دهد. برای تجزیه‌وتحلیل پژوهش نیز از شاخص‌های تحلیل شبکه در دو سطح کلان و میانی و نرم‌افزارهای UciNet و NetDraw استفاده‌شده است. نتایج پژوهش نشان داد که باوجود ضرورت توجه به همکاری بین دست‌اندرکاران توسعه روستایی، این متغیر کلیدی از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست؛ به‌طوری‌که تراکم شبکه برابر با 3/37 درصد، انتقال‌یافتگی 2/27 درصد و اندازه شبکه برابر با 47 درصد کل پیوندها مؤید، پایداری ضعیف و میزان کم نهادینه شدن پیوندها در شبکه همکاری است. همچنین اغلب پیوندهای برقرارشده بین دست‌اندرکاران نشانگر درصد بالای تمرکز در پیوندهای بیرونی (77/46 درصد) نسبت به پیوندهای درونی (08/32 درصد) است که این امر بیانگر نقش مهم کنشگران مرکزی در پیوندهای شبکه و عامل اصلی ضعیف بودن سطح همکاری و همگرایی شبکه توسعه روستایی استان است. در این راستا، ارتقاء و بهبود همگرایی شبکه همکاری و تقویت جایگاه سازمان‌های بینابینی به‌عنوان راهبردهای کلیدی تحقق شبکه همکاری مطلوب دست‌اندرکاران توسعه روستایی استان قزوین محسوب می‌گردد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)
ارسال نظر در مورد این مقاله