نوع مقاله : علمی- پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری شهرسازی، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاداسلامی، تهران، ایران
2 استاد شهرسازی، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 استاد شهرسازی، واحد همدان، دانشگاه آزاداسلامی، همدان، ایران
چکیده
جدایی گزینی شهری مانعی کلیدی و مهم برای تحقق شهری فراگیر، منسجم و یکپارچه است. پیامدهای مرتبط با جدایی گزینی فضایی نه‌تنها متوجه خانواده‌های ضعیف می‌گردد بلکه همه شهروندان و ساختار فضایی شهرها را متأثر خواهند کرد. ازاین‌رو مطالعه ارتباط بین جدایی گزینی و ساختار فضایی شهر از اقداماتی است که باعث دستیابی به مدیریت شهری کارآمد و حکمروایی مطلوب شهری می‌گردد؛ بنابراین هدف اصلی این پژوهش، سنجش جدایی گزینی فضایی- اقتصادی کلانشهر تهران است. پژوهش حاضر ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، توصیفی – تحلیلی است. نتایج پژوهش حاکی از شکل‌گیری الگوی متمرکز ساختار فضایی و جداشدگی متوسط تا شدید برخورداری از شاخص‌های اقتصادی در مناطق شهر تهران است. به‌نحوی‌که میزان Z-Score توزیع فضایی شاخص‌ها بیشتر از مقدار 1.65 و میزان آنتروپی و جداشدگی فضایی شاخص‌ها اغلب بیشتر از 0.6 است. همچنین نتایج نشان می‌دهد که بیشترین میزان ضریب رگرسیونی بین آنتروپی جمعیت و توزیع فضایی شاخص‌های اقتصادی مربوط به مناطق شمالی و مرکزی شهر تهران است و کمترین میزان این ضریب مربوط به مناطق جنوب شرقی و جنوب شهر می‌باشد و بین توزیع فضایی جمعیت و شاخص‌های اقتصادی در کلانشهر تهران روندی شمالی – جنوبی و شرقی – غربی برقرار است که باعث نوعی جدایی گزینی فضایی و تمرکزگرایی در دو محور مرکزی و شمالی شهر شده است. ازاین‌رو ارزیابی روند جدایی گزینی فضایی-اقتصادی کلانشهر تهران طی سال‌های آتی و شناسایی سایر عوامل زمینه‌ای دیگر که به‌نوعی نقش بسزایی در جدایی گزینی اقتصادی این شهر دارند، به‌عنوان راهبردهای کلیدی تبیین و تحلیل جدایی گزینی فضایی کلانشهر تهران مطرح می‌شوند.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)
ارسال نظر در مورد این مقاله