Pathology of Master Urban Plans in Iran Using a Ground Theory Approach (Case Study: Birjand Master Plan)

Document Type : Research

Authors

• Lotf Ali Kozehgar Kaleji ¹
• Javad Mohamadabadi ²

¹ Associate Professor, Department of Human Geography and Spatial Planning, Faculty of Earth Sciences, Shahid Beheshti University, Tehran, Iran

² Ph.D. Candidate in Geography and Urban Planning, Faculty of Earth Sciences,Shahid Beheshti University,Tehran, Iran

https://doi.org/10.22067/jgrd.2024.87302.1412

Abstract

A comprehensive urban plan is a document that defines the spatial, social, economic, and physical framework for the development and construction of a city over a ten-year period. This plan serves as a roadmap for guiding and organizing the spatial structure of the city. However, in many cases, these plans face challenges that hinder the achievement of their objectives. Therefore, a pathological study is essential to improve the quality and efficiency of master urban plans in guiding and organizing urban spaces. In this study, the pathological analysis of Birjand’s master urban plan was conducted by adopting a grounded theory approach using the mixed-method method. In the first phase, through semi-structured interviews with 22 experts in the field of urban planning and architecture, five categories of causal and contextual factors, intervening factors, core factors, strategic factors, and consequential factors were identified. In the second phase, using qualitative content analysis, 11 factors, 17 indices, and 64 variables were extracted for each of these categories. The theoretical model was developed after interpretive trend analysis. Finally, using the DEMATEL statistical analysis method, the impact of various factors on the pathology of the master plan was assessed. The findings suggest that contextual factors (lack of participation, planning perspective, shortage of financial resources), strategic factors (deficiencies in the analysis of the status quo and goal setting), and intervening factors (political interference, social and economic changes, and sudden demographic changes) have a direct bearing on challenges of Birjand’s master urban plan. Meanwhile, core and consequential factors serve as dependent variables with indirect effects. Among these, intervening factors imposed the greatest impact on the plan's drawbacks.

Keywords

• Pathology
• Master Plan
• Birjand
• Grounded Theory Approach
• DEMATEL Model

Main Subjects

• Planning in urban and rural areas

References

1. ابراهیمی‌بوزانی، م؛ علی‌اکبری، ا؛، و رهنمایی، م.ت. (1394). بررسی رویکرد سنتی تهیۀ طرح‌های توسعۀ شهری در ایران با استفاده از مدلSWOT. نشریۀ جغرافیا و توسعه، 13(38)، 91-100. doi:  10.22111/gdij.2015.1932
2. اسکندری‌ثانی، م؛ و محمدآبادی، ج. (2023). شناسایی پیشران‌های مؤثر در وضعیت آیندۀ مشاغل سبز در شهر بیرجند با رویکرد آینده‌نگاری. مطالعات فرهنگی اجتماعی خراسان، 17(3)، 9-46.
3. باغبان، م؛ و قربی، س.س. (1400).داده‌بنیاد، نگاه‌ها و چالش‌های اجرای آن. نشریه پژوهش‌های پیشرفت و تعالی، 4(3) 5. . magiran.com/p237752
4. پوراحمد، ا؛ حاتمی‌نژاد، ح؛ و حسینی، س.ه. (1385). آسیب‌شناسی طرح‌های توسعۀ شهری در کشور. پژوهش‌های جغرافیایی، 38(58)، 167-180. https://sid.ir/paper/435429/fa
5. تقوایی، م؛ و صفاریان‌همدانی، س. (2021). کارآفرینی و اشتغال‌زایی در حوزۀ کسب و کارهای دانش‌بنیان مبتنی بر ظرفیت موقوفات؛ ارائه مدل با استفاده از تکنیک دیمتل و مدلیابی معادلات ساختاری. پژوهشنامه خراسان بزرگ، 12(42)، 106-185.
6. خاکپور، ب؛ پیله‌ور، ع. ا؛ و گل‌افروز، م. (1390). ارزیابی میزان تحقق کاربری‌های آموزشی، بهداشتی و فضای سبز طرح تفصیلی شهر بجنورد. In سومین کنفرانس برنامه‌ریزی و مدیریت شهری. مشهد،https://civilica.com/doc/125046
7. خوشاب، ع؛ خاکپور، ب؛ و علایی، ر. (2022). آسیب‌شناسی طرح‌های توسعۀ شهری از فرآیند تهیه تا اجرا با تأکید بر طرح جامع و تفصیلی شهر مشهد. جغرافیا و توسعۀ فضای شهری، 9(3) 195-216.,
8. رضویان، م.ت؛ و خزائی، م. (1390). اثرات پوزیتیویسم منطقی بر جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری؛ نمونه: شهرهای ایران ازسال‌های (1300-1390). فصل‌نامۀ جغرافیایی چشم‌انداز زاگرس، 3(10)، 129-149. https://sid.ir/paper/175791/fa
9. شکویی، ح. (1383). دیدگاه‌های نو در جغرافیای شهری. تهران: انتشارات سمت.
10. طرح جامع شهر بیرجند. (1392). مهندسین مشاور زیستا.
11. کلاته رحمانی، ا؛ افضلی، ک؛ و معین‌الدینی، ج. (2022). بررسی ویژگی‌ها و ابعاد رویکردهای مختلف نظریۀ داده‌بنیاد در برنامه‌ریزی‌ شهری: یک مطالعۀ مروری نظام‌مند. جغرافیا و توسعۀ فضای شهری، 8(2)، 65-80.
12. کوزه‌گر‌کالجی، ل.ع؛ و جوکار، س. (1402). بررسی دلایل عدم رعایت ضوابط و مقررات طرح‌های مصوب از سوی شهرداری‌ها با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA (نمونه‌موردی: کلان‌شهر اهواز). فصلنامۀ آمایش محیط، 16(61)، 155-174.  com/p2618969
13. لطفی، س؛ پورجعفری،م؛ و انصاری، م. (1383). مروری بر ناکارآمدی طرح‌های تفصیلی متداول در بافت ارگانیک مسکونی – مورد مطالعه امامزاده قاسم تهران . هنرهای زیبا، معماری و شهرسازی،18 (9)، 13-24.
14. محمدپور، ا. (1392). تجربه نوسازی (مطالعه تغییر و توسعه در هورامان با روش نظریه زمینه‌ای). تهران: انتشارات جامعه‌شناسان.
15. Alegre, L. (2022). The mobility master plan of the Barcelona Metropolitan Region MMP 2013 https://www.barcelona.cat/mobilitat/sites/default/files/documents/pmu_sintesi_catala.pdf.
16. Anguelov, D. (2016). Inclusive urban planning for environmental justice: A case study of the Beteiligungsprozess Grünzuggestaltung in Vienna, Austria. Journal of the American Planning Association, 86(1), 33-48.
17. Choudhury, B. I., & Armstrong, P. (2013). The failure of the 1917 Geddes master plan and 1959 Minoprio, Spencely, Macfarlane master plans: Some reflections. Journal of Social and Development Sciences, 4(10), 449–460.
18. Deep, S. S. (2020). The Impact of Urban Expansion on Agricultural Lands in Lattakia City. Tishreen Univ. J. Res. Sci. Stud. Eng. Sci. Ser.22.38
19. Du Toit, M. J., Cilliers, S. S., Dallimer, M., Goddard, M., Guenat, S., & Cornelius, S. F. (2018). Urban green infrastructure and ecosystem services in sub-Saharan Africa. Landscape and Urban Planning, 180, 249–261.
20. Khadour, N., Fekete, A., & Sárospataki, M. (2023). The role of the master plan in City development, Latakia master plan in an international context. Land, 12(8), 1634.
21. L, Liu. (2019). Comprehensive eco-environmental impact assessment of urban planning based on pressurestate-response model. Applied Ecology and Environmental Research, 17(6). 2-11. doi: 10.15666/AEER/1706_1445514463
22. McCargo, A., & Delaney, G. (2019). Rethinking public participation for spatial planning: Towards a relational approach. Planning Theory & Practice, 20(4), 511-532. https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/0885412219831375
23. Madanipour, A., Miciukiewicz, K., & Vigar, G. (2018). Master plans and urban change: The case of Sheffield city centre. Journal of Urban Design, 23(4), 465–481.
24. Marcuse, P. (2009). From Critical Urban Theory to the Right to the City. City, 13(2-3), 185-197.
25. Mohammadi, A. (2016). The Pathology of Urban Master Plans in Iran. International Conference on Civil Engineering, Architecture and Urban https://civilica.com/doc/538657.
26. Al-Baai, M. S., Al-Bayati, M. M. A., Fard, H. E., & Al Sharaa, H. M. J. (2023). Land-use change detection between the master plan and the current state by using GIS and RS the case study of the city Al-Hay. In IOP Conference Series: Earth and Environmental Science (Vol. 1129, No. 1, p. 012005). IOP Publishing.
27. Roselie, F. C. (2018). Sustainable neighbourhood masterplans: an analysis of the role of BREEAM Communities in green infrastructure evaluation. University of Reading, School of the Built Environment, 2018.
28. Shogo, H., & Kakuya, M. (2022). Computable Urban Economic model for the evaluation of urban masterplan. Toshi keikaku rombunshū, 57(3),1148-1155. doi: 10.11361/journalcpij.57.1148
29. Sachanbińska-Dobrzyńska, O. (2023). A legal framework for energy-conscious urban planning in Poland and Germany. 

Energies. https://doi.org/10.3390/en16186428

30. Lees, L., Slater, T., & Wilson, E. (2018). The gentrification reader. Policy Press.
31. United Nations. (2018). World Population Prospects: 2018 Revision. Department of Economic and Social Affairs, New York.
32. Vajdovich-Visy, E. (1993). Changing context—the need for a new planning paradigm. Landscape and Urban Planning, 27(2-4), 249–251.