1. افراخته، ح.، و خدائی، ب .(1390). سامان‌دهی گردشگری در تفرج‌گاه‌های پیراشهری هماهنگ با ظرفیت تحمل محیطی. تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، 17(20) ،80-65.
2. پالمر، د. (1382). آموزش محیطی در قرن بیست‌ویکم. (آ. م. خورشیددست، مترجم). تهران: سمت.
3. پورمحمدی، م. (1388). برنامه‌ریزی کاربری اراضی شهری. تهران. انتشارات سمت.
4. صنایع گلدوز ،س.، و مخدوم، م. (1388). ظرفیت برد اجتماعی- روانی گردشگری در مکان‌های مقدس و پرانرژی (مطالعة موردی: تخت سلیمان ایران. محیط‌شناسی، 51، 44-37.
5. طبیبیان، م.، ستوده، ا.، شایسته، ک. و چلبیا نلو، ر. (1386). جستاری بر مفاهیم و روش‌های برآورد کمی ظرفیت برد (نمونة کاربردی برپایة تجربة برنامه‌ریزی راهبردی توسعة گردشگری درة عباس آباد- گنج‌نامة همدان). نشر هنرهای زیبا، (29)، 28-17.
6. عباس‌زاده تهرانی، ن. (1387). تلفیق مفاهیم ظرفیت برد در فرایند برنامه‌ریزی و مدیریت شهری (مطالعة موردی: تدوین شاخص‌های فضایی تولید زباله در کلانشهر تهران). مجلة علوم محیطی، (2)، 104-87.
7. مهندسین مشاور فرنهاد. (1389). طرح راهبردی توسعه و عمران شهر شاندیز. وزارت مسکن و شهرسازی خراسان رضوی.
8. Bernadette, O. R., John, M., Waltr, F., & Richard, M. (2009). The relationship between settlement population size and sustainable development measured by two sustainability metrics. Environmental Impact Assessment Review, (29), 169-178.
9. Godschalk, D. R., & Parker, F. H. (1975). Carrying capacity: A key to environmental planning. Soil Water Conserve, 3(30), 160-175.
10. Hall, P., & Pfeiffer, U. (2000). Urban future 21: A global agenda for twenty-first century cities. Abingdon, England: Routledge
11. Kang, P., & Xu, L. (2010). The urban ecological regulation based on ecological carrying capacity. Procedia Environmental Sciences, 2, 1692-1700.
12. Kialh, H. (2002). Healthy city guidance assessment (A case study: Rey city). (Unpublished doctoral dissertation). Shahid Beheshti University, Tehran, Iran. Kuchelmeister, G., & Braatz, S. (1993). Urban forestry revisited. Unasylva, 173, 3-12.
13. Li, F., Liu, X., Hu, D., Wang, R., Yang, W., Li, D., & Zhao, D. (2009). Measurement indicators and an evaluation approach for assessing urban sustainable development: A case study for China's Jining City. Landscape and Urban Planning, 90(3), 134-142.
14. O’Regan, B., Morrissey, J., Foley, W., & Moles, R. (2009). The relationship between settlement population size and sustainable development measured by two sustainability metrics. Environmental Impact Assessment Review, 29(3), 169-178.
15. Oh, K., Jeong, Y., Lee, D., Lee, W., & Choi, J. (2005). Determining development density using the Urban Carrying Capacity Assessment System. Landscape and Urban Planning, 73(1), 1-15.
16. Prato, T. (2009). Fuzzy adaptive management of social and ecological carrying capacities for protected areas. Journal of Environmental Management, 90(8), 2551-2557.
17. Rodrigues, A. S. L., Andelman, S.J., Bakarr, M.I., Boitani, L., Brooks, T.M., Cowling, R.M., Fishpool, L.D.C., Fonseca,, G.A.B., G., K.J., Hoffman, M., Long, J., Marquet, P.A., Pilgrim, J.D., Pressey, R.L., Schipper, J., Sechrest, W., Stuart, S.N., Underhill,, & L.G., W., R.W., Watts, M.E.J., Xie Y. (2003). Global Gap Analysis: Towards a representative network of protected areas. Washington, DC: Conservation International, Center for Applied Biodiversity Science
18. Schneider, D. M., Godschalk, D. R., & Axler, N. (1978). The carrying capacity concept as a planning tool. Retrieved from https:// searchworks. stanford. edu/ view/1428049:
19. Telfer, D. J., & Sharpley, R. (2008). Tourism and development in the developing world (Vol. Abingdon, England): Routledge.
20. Xu, L., Kang, P., & Wei, J. (2010). Evaluation of urban ecological carrying capacity: A case study of Beijing, China. Procedia Environmental Sciences, 2, 1873-1880.
21. Xu, L., Yang, Z., & Li, W. (2008). Modelling the carrying capacity of urban ecosystem. The 2nd international conference on bioinformatics and biomedical engineering (pp. 4400-4404). Shanghai, China.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله